sobota, 20 października 2018

Masters of Horror: Dream Cruise (aka Mistrzowie Horroru: Wymarzony rejs); Japonia/USA

Bez względu na nierówny poziom epizodów i fakt, że niektórzy reżyserzy zostali nazwani mistrzami zdecydowanie na wyrost, serial „Masters of Horror” był jedną z ciekawszych rzeczy jakie zdarzyły się w tym gatunku w ostatnich latach. Jedynym czego tak naprawdę można żałować, to zbyt małej reprezentacji twórców nieamerykańskich, przede wszystkim azjatyckich, bo w projekcie wzięło ich udział tylko dwóch. Pierwszym był oczywiście Takashi Miike, którego Imprint stanowił totalnie wybuchowe zwieńczenie pierwszego sezonu (tak wybuchowe, że okazało się zbyt kontrowersyjne dla szefów emitującej serial stacji ), my zajmiemy się teraz drugim, mniej głośnym. Co nie znaczy, że niewartym rozgłosu, Norio Tsuruta zdecydowanie zasługuje bowiem na tytuł „mistrza horroru”: to jego seria Honto ni atta zapoczątkowała współczesną formułę j-horroru, jego Ringu 0 był godną kontynuacją dzieła Nakaty, jego najnowszy film Orochi jest zaś jednym z najciekawszych horrorów azjatyckich ostatnich lat. Zamykający drugi sezon „Mistrzów” „Wymarzony rejs” nie dorównuje co prawda największym osiągnięciom Tsuruty, stanowi jednak niezły kawałek strasznej rozrywki.

[Zaznaczam w tym miejscu, że widziałem tylko „serialową”, niespełna godzinną wersję filmu, w niektórych krajach wydano bowiem także jego 90 minutową wersję pierwotną - „Wymarzony rejs” został najpierw nakręcony jako pozycja pełnometrażowa, potem okrojono go na potrzeby „Masters of  Horror”.]

Bohaterem niezbyt skomplikowanej opowieści jest Jack, pracujący w Japonii amerykański prawnik, który cierpi na lęk przed otwartym morzem odkąd w dzieciństwie był świadkiem utonięcia swojego brata. Jeden z jego najważniejszych klientów, Eiji, nie dotrzymał warunków umowy z kilkoma dużymi firmami przez co znalazł się w poważnych tarapatach. Mężczyzna podchodzi do swoich problemów dziwnie niefrasobliwie i zaprasza Amerykanina na małą morską wycieczkę w towarzystwie swoim i swojej żony, Yuri. O dziwo, po pewnym wahaniu, Jack daje się namówić, traktując to jako okazję do zmierzenia się ze swoją fobią. Wkrótce po wypłynięciu atmosfera między trójką bohaterów zaczyna się zagęszczać, staje się jasne, że Eiji wie o tym, o czym widz zdążył się dowiedzieć chwilę wcześniej – romansie łączącym Jacka i Yuri i, że zaplanował rejs jako okazję do konfrontacji. Rezultat tej konfrontacji może się okazać fatalny dla kochanków, bo w aluzyjnych wypowiedziach Japończyka pobrzmiewają coraz bardziej złowrogie nuty. Psychopatia Eijiego okaże się jednak najmniejszym problemem kiedy silnik łodzi wysiądzie nagle wiele mil od brzegu a bohaterowie staną się obiektem ataku sił nadprzyrodzonych.

Scenariusz oparto na opowiadaniu Kojiego Suzuki, którego nie miałem niestety okazji przeczytać, sądząc jednak z Internetowych streszczeń, pewne wątki zostały istotnie zmodyfikowane. Rezultat nie jest specjalnie oryginalny ani głęboki, pewne kwestie nie wypadają też do końca wiarygodnie (trudno uwierzyć żeby prawnik mieszkający w Japonii od trzech lat nie był w stanie sklecić zdania po japońsku), nie ma tu jednak jakichś naprawdę irytujących głupot. Nie przeszkadza też przewidywalność – każdy, kto widział więcej niż dziesięć horrorów szybko się domyśli jaką rolę ma do odegrania postać z dręczących Jacka wizji, ale nie uczyni to zakończenia filmu mniej przyjemnym. „Standardowość” fabuły rekompensuje bowiem udane straszenie, zastosowane tu w dwóch formułach – groteskowej i poważnej. O ile sceny utrzymane w tej pierwszej najprawdopodobniej nie do wszystkich trafią i u części widzów mogą wywołać pewną konfuzję (miłośnikom wczesnego Sama Raimiego powinny się jednak bardzo spodobać – pewien motyw wprost nawiązuję do drugiego Evil Dead, mamy tu nawet podobny dowcip słowny), stanowiące większość sceny stricte horrorowe powinny usatysfakcjonować najbardziej wybrednych fanów azjatyckiej grozy. Dość powiedzieć, że dostajemy tu jedną z najbardziej przerażających onryo jakim dane było zagościć na ekranach, moment kiedy Naomi pierwszy raz pojawia się w kadrze sprawia, że przypominamy sobie nagle co czuliśmy pierwszy raz widząc Satoko czy Kayako. A to, jak wiadomo, nie lada komplement.

Jeśli dodać do tego Ryo Ishibashiego, znanego choćby z Audition i Sucide circle, w roli Eijiego i zaskakująco ludzkich, dalekich od moralnego ideału bohaterów okaże się, że nie powinniśmy żałować tych pięćdziesięciu paru minut. Można niby ponarzekać, że tak straszny duch nie stał się częścią bardziej wymyślnej fabuły, ale lepiej chyba po prostu poczekać na kolejny film Tsuruty, a nuż znowu zaspokoi wszystkie nasze oczekiwania.

MOJA OCENA:
👹👹👹👹👹👹👹 7/10


Reżyseria:
Norio Tsuruta

Scenariusz:
Norio Tsuruta
Naoya Takayama na podstawie opowiadania Kojiego Suzuki

Rok produkcji:
2007

Obsada:
Daniel Gillies
Yoshino Kimura
Ryo Ishibashi
Miho Ninagawa
Ethan Amis

Autor: Łukasz Grela


Brak komentarzy: